Wszystkie drogi prowadzą do Rzymu... 1 część relacji z wyprawy do Włoch.

Witajcie!!!
Wróciliśmy cali i zdrowi. Nie ma mowy o zmęczeniu. Tego co przeżyliśmy, nie da się do końca opisać słowami. Dzisiejszy post jest tylko wprowadzeniem do kolejnych opowieści. Zanim przygotuję post z kanonizacji oraz pozostałych dni - muszę poukładać sobie w głowie wszystkie myśli, emocje - a jest ich tysiące!!! Muszę też przejrzeć materiał zdjęciowy, uporządkować informacje. Pewnie zastanawiacie się, czy było warto? Oj taaak!!! Jesteśmy z mężem szczęśliwi. Nie, jesteśmy przeszczęśliwi, że zdecydowaliśmy się na tę wyprawę. Nie ukrywam, że na początku byłam trochę sceptycznie nastawiona, bałam się trudów, wielogodzinnej jazdy autokarem, nocnego czuwania, tłumów etc...  O wszystkim: o radosnych i trudniejszych chwilach dokładnie napiszę w poszczególnych postach. Czy tłumy były, oczywiście, że tak. Zresztą pewnie większość z Was śledziła kanonizację w telewizji. Łatwo nie było... Nie żałuję jednak żadnej chwili, żadnej sekundy! To było cudowne przeżycie!!!
Dzisiaj pragnęłam się z Wami przywitać i zaprosić na kolejne posty z naszej wyprawy a będzie ich około 10-ciu. Od jutra zacznę odwiedzać także Wasze blogi. Proszę o wyrozumiałość, na pewno do wszystkich dotrę.
A teraz zapraszam na pierwszą relację, jeszcze nie z Rzymu, ale już bardzo blisko...

Wyruszyliśmy w piątek 25 kwietnia 2014 roku. Tak jak pisałam w poprzednim poście, nigdy nie byłam wcześniej we Włoszech. Nasz pierwszy krótki postój już na ziemi włoskiej po prawie 20-stu godzinach jazdy autokarem. Da się przeżyć? Oczywiście, że tak. Jest w Nas dużo radości, że zdążamy w kierunku Rzymu, że zdążamy na mega historyczną uroczystość.

Od dawna wiem, że nic nie dzieje się przez przypadek. Moja operacja w ubiegłym roku i Twoje Janeczko częste odwiedziny, kiedy byłam już w domu na bardzo długim L-4, wreszcie rozmowy na temat wyprawy na temat kanonizacji. Pamiętasz mój sceptycyzm na początku? Bałam się jechać, twierdziłam, że to nie dla mnie, że nie dam rady... A jednak z każdą Twoją wizytą nabierałam przekonania, że może jednak spróbuję...
Dziękuję Ci za wszystko, Ty wiesz za co...

   Z Janką i Jej mężem znam się już przeszło 30 lat...

 A to także część naszej wspaniałej ekipy:

Ruszamy dalej. Za kilka godzin kolejny, trochę dłuższy postój... Italia przywitała nas piękną słoneczną pogodą...

Jesteśmy już blisko hotelu. Zanim dojedziemy, kolejny postój...

Przeglądając jeszcze raz zdjęcia, widzę, że torba mi total nie pasuje, za dużo turkusu, ale moi drodzy, moje relacje z wyprawy, to nie będzie rewia mody, a torba jest duża i pojemna i zdała egzamin jako bagaż podręczny.

Za kilkanaście minut będziemy już w hotelu. W planie: krótki odpoczynek, 1 kolacja na ziemi włoskiej i przygotowanie się na nocne czuwanie.

Do zobaczenia w kolejnym poście - już w Rzymie. Dzisiaj tak króciutko... Czeka mnie dużo pracy, by podzielić się z Wami tym, co przeżyliśmy i zobaczyliśmy. Wiem jednak, że ta praca będzie sprawiała mi wiele radości.
Jeszcze raz dziękuję Tobie Janko i Twojej córce, że mogliśmy być świadkami Tego niezwykłego wydarzenia.
Wszystkie prośby osób, w związku z kanonizacją czy odwiedzanymi później świętymi miejscami - spełniłam.
Pozdrawiam Was bardzo serdecznie i zapraszam na kolejne wspomnienia.
TRZYMAM KCIUKI ZA WSZYSTKICH MATURZYSTÓW!