Wyspa wulkanów - Lanzarote po raz trzeci...

Tegoroczny lot na Wyspy Kanaryjskie był bardzo spontaniczny. Decyzja, pakowanie walizek i za kilka dni wylot. Właściwie na początku nie braliśmy Lanzarote pod uwagę. Kiedy jednak pooglądałam zdjęcia na blogach podróżniczych, poczytałam na temat wyspy, byłam przekonana, że będziemy z M. zadowoleni.
I faktycznie księżycowy krajobraz robi wrażenie.
Zresztą oceńcie sami. Zapraszam na wyspę wulkanów.

Wyspa ma tylko 60 km długości i 20 km szerokości. Na tak małej powierzchni znajduje się aż 300 wulkanów. Niektóre z nich są nadal aktywne, zaś ostatnia erupcja miała miejsce w 1824 roku.
Na szczęście sejsmolodzy czuwają nad bezpieczeństwem mieszkańców oraz turystów.
Mieliśmy okazję zobaczyć wulkany i lawę na wyciągnięcie ręki, dzięki wyprawie do Parku Narodowego Timanfaya.

Jedną z atrakcji turystycznych w parku jest przejażdżka na wiełbłądzie, ale my z niej nie skorzystaliśmy.

Większość obszaru wyspy pokryta jest lawą, to efekt wybuchów.  Najsilniejsze miały miejsce w latach 1730 - 1736.

Podróż we wnętrzu krateru robi wrażenie...

Gdzieniegdzie można zauważyć kępki traw, ale całkowite odrodzenie się tutaj flory i fauny jest raczej niemożliwe, chyba że poczekamy jeszcze 400 - 500 lat...
Co nie znaczy, że nie ma tu żadnych roślin i zwierząt. Przyroda broni się sama.

Nie znajdziecie na wyspie tropikalnych lasów, wokół  rozciągają się bezbrzeżne przestrzenie.

Wnętrze krateru:

Park Narodowy Timanfaya nazywa się inaczej Górami Ognia. Po ostatnim wybuchu pozostały odczuwalne na jego terenie anomalie geotermiczne, gdzie temperatura na 13 m. pod powierzchnią ze względu na obecną tam magmę potrafi sięgać 610 stopni C.

Pracownicy parku wlewają wodę do dziur w ziemi, uruchamiają w ten sposób gejzery, następnie wrzucają między skały siano, które samo się zapala.

Iście diabelski pokaz....
A ten sympatyczny diabełek stał się między innymi symbolem wyspy.

 Poniżej wulkaniczny grill, który nie wymaga żadnego dodatkowego paliwa:

Ruszamy dalej w okolice El Golfo, gdzie znajduje się Szmaragdowe Jezioro.
Wiatr na wyspach wieje nieustannie, szczególnie w miesiącach zimowych.

Poniżej wspomniane  Charcho Verde czyli Zielone Jezioro ( lub szmaragdowe - jak kto woli).
Skąd kolor zielony? Jest to laguna zasilana morską wodą, zaś rosnące w niej algi powodują, że woda w jeziorze ma właśnie kolor zielony.
Na jednym z blogów podróżniczych znalazłam informację, że zasolenie wody jest ponoć wyższe niż w Morzu Martwym.
To co nas zaskoczyło, to kopary, które psuły efekt malowniczości tego miejsca. No ale widocznie prace te czemuś służą.

Takie widoki zawsze nas zachwycają: skały o niezwykłych kształtach, piękny turkusowy kolor wody i błękitne niebo...

Naszym kolejnym punktem wycieczki była wizyta w Fabryce aloesu oraz firmowym sklepie. Takich punktów jest na wyspach wiele.
Ponieważ w miejscowości, gdzie mieszkaliśmy, znajdowało się kilka sklepów z wyrobami z aloesu po bardzo przystępnej cenie, zamiast słuchać po raz kolejny wykładu i oglądać prezentację, woleliśmy poobserwować otoczenie.

To już trzecia wyspa, którą mieliśmy okazję zwiedzić, ale pierwsza opisywana na moim blogu.
Porównując, gdybym miała na którąś wrócić, na pewno byłaby to Lanzarote.
Ten surowy, szaro - brunatny krajobraz ma w sobie coś magicznego.

Pozdrawiam bardzo serdecznie wszystkich odwiedzających.
Życzę miłego i słonecznego weekendu.
Na moich ulubionych blogach będę dopiero w poniedziałek. :)
Jeśli mi się uda, dotrę wcześniej. Proszę o zrozumienie. :)

Zdjęcia pochodzą z lutego 2016 r.

Kurtka: Bon Prix
Bluzka: Mohito
Spodnie: lokalny sklep
Dodatki: Avon, Orsay