Odkrywamy dalej wyspę - Fuerteventura ciąg dalszy...

W poprzednim poście nadmieniałam, że wyspa do końca mnie nie zachwyciła. Przede wszystkim, moim zdaniem, za mało tutaj zieleni. Owszem przy hotelach możemy podziwiać egzotyczną roślinność, palmy, przeróżne krzewy, kwiaty, jednak kiedy odjedziemy kilka kilometrów poza hotel, wyspa nie przypomina już "hotelowego raju"... Ponieważ My akurat nie należymy do osób, które spędzają tydzień lub dwa tylko w obiektach hotelowych, mamy często inne, różne zdania na temat tego pozornie samego miejsca, podczas rozmów ze znajomymi.
Ktoś stwierdza, że było pięknie, zielono, kolorowo, a my owszem oprócz tej namiastki, widzieliśmy też ciągnące się kilometrami pustkowia, powulkaniczne stożki, prawie zero zieleni...
Nie uważam jednakże, że był to stracony czas. Jeśli wydajemy pieniądze na podróż, to z góry planujemy, by zobaczyć różne oblicza danego miejsca - w tym przypadku Fuerty.
Surowy, dziki krajobraz może się podobać, jednak po 3 godzinach jazdy samochodem tylko i wyłącznie w takich klimatach, napawało mnie nieraz lękiem.
Wypatrywałam jakiejkolwiek "cywilizacji", bałam się, że gdyby samochód na przykład się zepsuł, to zostaniemy z M. na tym pustkowiu bez pomocy.
A prawie totalnie puste drogi świadczyły, że niewielu turystów "zapuszcza się" w takie odległe tereny od kompleksów- oazy  hotelowej. Czasem raz na godzinę mijał nas jakiś samochód... Czasem autokar wycieczkowy...
Nie przepadam za tłumami, jednak ( to oczywiście tylko i wyłącznie moje odczucia) chwilami chciałam być już z powrotem w hotelu.

W dzieciństwie, też już wcześniej o tym pisałam, Wyspy Kanaryjskie kojarzyły mi się z rajem na ziemi. No to zobaczcie moi drodzy, jak ten raj wygląda za zakrętem...

Tego dnia chcieliśmy dotrzeć do miejsca, gdzie znajduje się  latarnia, muzeum, ale konkretnego planu nie było. Po prostu jechaliśmy przed siebie...

Na trasie  mijaliśmy wiatraki, malutkie osady i miasteczka:

Nie pamiętam nazwy tego akurat miasteczka, zatrzymaliśmy tam, ponieważ M. chciał napić się kawy.
Miasteczko przygotowywało się do jakiś lokalnych imprez. Na pewno wieczorem było tutaj gwarnie i wesoło.

Stragany zachęcały, by zostać tutaj dłużej, ale przed nami jeszcze kawał drogi do przejechania.

Po krótkim pobycie i odpoczynku  ruszamy dalej.
I znowu podobne widoki:

Minęło wiele czasu, zanim pojawiła się "cywilizacja"

Wiatrak w La Olivia:

Na trasie mały kościółek. Niestety zamknięty.

Wreszcie docieramy do miejsca, gdzie znajduje się Museo de la Pesca Tradicional - Muzeum Tradycyjnego Rybołówstwa. Mieści się ono w latarni morskiej El Toston w zamku z XIX wieku.
Oczywiście słowo zamek - brzmi tutaj dziwnie...
Budynek, który został wybrany do lokalizacji tego muzeum to przykład typowej architektury latarni morskich.
Jesteśmy nadal w północnej części wyspy niedaleko wioski rybackiej  El Cotillo.

Wokół zatoka oraz kamienista plaża:

Wiało strasznie...

M. czasami dostaje głupawki:

Nieopodal  mamy okazję zwiedzić kościół:

Topos Sądu Ostatecznego:

Wnętrze kościoła spodobało nam się, no i na kilka zamkniętych, ten był na szczęście udostępniony do zwiedzania.

Ruszamy dalej, ale udało mi się uwiecznić piękne kwiaty:

Kolejny postój:

Kupiliśmy kilka balsamów, kremów - prezenty dla bliskich i dla nas.  Lubię ich naturalne wyroby.:)

Ruszamy do kolejnego miejsca, które koniecznie M. chciał zobaczyć.

To jest właśnie to miejsce. Pusto tutaj, nigdzie żywego ducha...
Pusty parking, brama otwarta. Wieje niemiłosiernie.
M. liczy, że zwiedzimy jaskinię :)

Chodzimy i oglądamy sami.

Jaskinia, a właściwie pozostałość po rzece lawy, to owszem opisana  w przewodniku, ciekawostka geologiczna, ale w okresie zimowym - nieczynna.
Ponoć można tutaj wypić dobrą kawkę... Tylko kiedy i gdzie?

- M. chodź już do samochodu. O kawce zapomnij...

Wracamy... I znowu na trasie bliźniaczo podobne widoki. Jakby deja vu...

Taka ilość palm przy drodze mnie zaskoczyła:

Trochę cywilizacji:

Niestety ten kościół był zamknięty:

Pomnik, nie pamiętamy czyj... :)

Powoli opuszczamy miejscowość i ruszamy w stronę naszego miejsca zamieszkania.

Pustkowie, pustkowie, pustkowie...

Drodzy bywalcy tylko i wyłącznie hotelów na wyspie. Fuerta wygląda również tak, jak na powyższych zdjęciach.:)

Pozdrawiam bardzo serdecznie wszystkich odwiedzających i mam nadzieję, że nie zanudziłam Was taką ilością zdjęć.

Zdjęcia pochodzą z lutego - marca 2014 roku.