3 rocznica - Mojej kochanej Ani.

Córeczko, patrzę na Twój portret i ból paraliżuje mnie tak jak trzy lata temu.
Żadne słowa nie przynoszą ukojenia.
Żaden Bóg nie jest w stanie mnie pocieszyć.
Przepraszam, że nie pozwalam Ci odejść...

                           **************************************

Nie, nie mówcie mi, że mam odrzucić tę rozpacz, bo to niemożliwe...
Żyję jakby za szybą.
Lawiruję pomiędzy 1, 2 i 3 etapem żałoby, które mogą trwać 10 lat a może i dłużej.
Nie jestem jeszcze gotowa na prawdziwą radość, jeszcze nie teraz.
 Może nigdy.

Przede mną leży książka "Powrót nadziei."Analizuję każdy rozdział, każde zdanie i już wiem, że czeka mnie bardzo długa droga, by po bólu odnaleźć znów radość.
Kiedy otrzymałam  od mojej pani psycholog tę książkę, pochłonęłam jej treść z wypiekami na twarzy.
Czytałam, płakałam, rozmawiałam z Anią, wyłam z bólu...
Widziałam przed oczyma setki sytuacji. Byłam wyczerpana psychicznie.
To wszystko są wieloletnie procesy.
I nie da się wrzucić uczuć, emocji, cierpienia do szuflady, zamknąć ją i rozpocząć nowe życie.
Dzieci są naszą częścią, a my matki szczególnie jesteśmy emocjonalnie z nimi związane.
Nie twierdzę, że ojcowie nie przeżywają mocno żałoby po stracie dziecka, jednak u nas kobiet ten proces trwa o wiele dłużej i intensywniej.

Teraz czytam książkę drugi raz.

Etap pierwszy to  SZOK: niedowierzanie, wewnętrzny zamęt, może pojawić się wzburzenie, bezradność, ból, często gniew na Boga.
Znam te wszystkie stany, kilka tkwi we mnie nadal.
Niczego nie można przyspieszyć, opuścić. To trudne dni, tygodnie, miesiące a nawet lata.
Kiedy zadzwonił telefon 6.02. 2017 roku i mąż przyszedł przekazać mi informację, że moja Ania przeszła na drugą stronę, nie potrafiłam wydusić z siebie głosu.
Po chwili powtarzałam jak w amoku: "To niemożliwe, to niemożliwe, Boże to niemożliwe."
Potem dopiero polały się łzy. Byłam tak przerażona, że nie zobaczę już swojej Córki, że nie umiałam wykonać najprostszych czynności.
Przecież byłam u Niej w niedzielę, wiedziałam, że jest bardzo źle.
Ostatnie tygodnie choroby Ani, to był nieustający strach, że ten dzień się zbliża, że śmierć czai się obok i chce zabrać moje Dziecko.
A jednak trzymałam się nitki nadziei, że coś się zmieni, że Ania nadal będzie żyła... Do końca wierzyłam, że stanie się jakiś cud.
Bezradność, pustka, ból, nieprzespane noce osaczały mnie każdego dnia, zaciskały pętlę na szyi.
Mojej Ani nie ma... Co to znaczy - nie ma?
Nieustanne pytania: Dlaczego? I brak odpowiedzi.
Natężający się gniew na Boga i niemoc, jak dalej żyć...

Minął rok...

Etap drugi to UŚWIADOMIENIE SOBIE STRATY: niepokój, konflikty emocjonalne, przewlekły stres, nadwrażliwość, gniew oraz nieustanne poczucie winy.
Stres wywołuje choroby. To także jeden krok od depresji.
Pamiętam ten dzień. Za godzinę miałam wyjść do pracy. Nagle opuściły mnie wszystkie siły.
Nie potrafiłam podnieść ręki. Miałam wrażenie, że zapadam się w jakąś dziurę.
Mąż wystraszył się, że to jest drugi zawał. Wezwał karetkę.
Siedziałam skulona na kanapie i płakałam. Nie rozumiałam, co się ze mną dzieje.
Wszystko mnie bolało i nic mnie nie bolało. Tak jakby mnie nie było.
Młoda lekarka zbadała mnie, przeprowadziła wywiad i postanowiła zabrać do szpitala.
Resztkami sił wydusiłam, że nie mogę, że muszę być dzisiaj w pracy...
Bo czekają na mnie uczniowie, bo muszę wysłać pracę na konkurs, bo...
Pani doktor spojrzała na mnie i powiedziała: "No to niech pani idzie..."
To było brutalne, ale prawdziwe. Nie miałam przecież siły na nic...
Nie miałam siły poruszać palcami, wstać z kanapy. Moje ciało było jakby obok mnie.
Ratownik pogotowia prawie na rękach zaniósł mnie do karetki.
W szpitalu po kilku godzinach długa rozmowa z lekarzem.
Niezwykle empatycznym. Powiedział mi, że jest lekarzem, ale także ojcem i nie wyobraża sobie, gdyby miał stracić dziecko.
-Pani musi ratować siebie. Inaczej te stany panią zabiją... Pani podąża za swoją Córką.
 To był silny atak depresji...
Nie, to niemożliwe. Ja i depresja? Przecież pracuję, kontaktuję się z ludźmi.
Czasem nawet się śmieję... Podróżujemy...
A jednak... Podstępna choroba złapała mnie w swoje sidła.
Podpowiadała najgorsze rozwiązania.
Mój system odpornościowy nie miał siły, by walczyć z czymkolwiek.
Zaczęła się lawina problemów zdrowotnych. Szpitale, jeden po drugim...

I to ogromne poczucie winy, dlaczego nie uratowałam Ani?
Co jeszcze mogłam zrobić? Co przeoczyłam?
Dlaczego nie znalazłam lekarstwa, by Ją uzdrowić?
Dlaczego moje modlitwy nie zostały wysłuchane?
Jestem, byłam złą matką, skoro moja Córka zachorowała.
To ja powinnam odejść, a nie Ona...
Tego nie można objąć rozumem.

Nie mam prawa do szczęścia, jakiejkolwiek przyjemności.
I ten trwający gniew na Boga, że pozwolił na to wszystko...

Minął kolejny rok...

Etap trzeci: WYCOFANIE SIĘ; rozpacz, osłabienie systemu odpornościowego, zmęczenie, praca nad smutkiem i żalem, "hibernacja"
Rozpacz nie mijała i nie mija. Choroby zaczęły się mnożyć. Organizm zaczął szaleć. Nie panowałam i nie panuję już nad tym. Gdyby nie mój Mąż i Bliscy, nie wiem, gdzie byłabym dzisiaj...
Najbezpieczniej czuję się w naszym mieszkaniu. Już od dłuższego czasu unikam sklepów, tłumów.
Nigdzie nie wychodzę sama z domu. Zdarzają mi się niekontrolowane utraty przytomności.
Macki depresji skutecznie mną manipulują. Dopadają w najmniej oczekiwanym momencie.
W moim przypadku etap 2 i 3 tak jakby połączył się w jeden...
I dalej trwa, a właściwie trwają...
Jestem zawieszona między 2 i 3 etapem żałoby.
Jestem ciągle na początku drogi.
Poczucie winy nie mija, mimo wizyt i rozmów z panią psycholog.
Ten etap a właściwie dwa etapy mogą trwać, tak jak pisałam już wcześniej, 10, a może 15 lat...
To już wiem, ale nie wiem, jak będą przebiegać.

Są jeszcze etapy IV i V. Nie wiem, czy będzie mi dane przez nie przejść.
Dlatego na razie nie będę o nich pisać...

I nie chcę pisać też  o tym, co dzieje się dzisiaj w mojej głowie i sercu,  bo żadne słowa nie są w stanie tego opisać.

Jest 7.00 rano. O tej godzinie Aniu przechodziłaś już na drugą stronę.
Twoje ostatnie słowa:
"Mamo, Marcin..."

Nigdy sobie nie wybaczę, że w tym momencie nie było mnie przy Tobie...

Kochana Córeczko, Ty wiesz, jak bardzo tęsknię, jak wszyscy tęsknimy.
Niech Aniołowie opiekują się Tobą.


Dziękuję mojemu Mężowi, Synowi, Synowej, Wnuczce, Dzieciom i Wnukom ze strony Męża, Zięciowi, bliższej i dalszej Rodzinie, Przyjaciołom, tym w realu i wirtualnym, za to, że jesteście.